***
و چنين شد که آمد آن روزي
که يک نفر پيدا شد
که حاضر شود چشمهاي خودش را به دختر نابينا بدهد
و دختر آسمان را ديد و زمين را
رودخانه ها و درختها را
آدميان و پرنده ها را
و نفرت از روانش رخت بر بست

***
دلداده به ديدنش آمد
و ياد آورد وعده ديرينش شد :
« بيا و با من عروسي کن
ببين که سالهاي سال منتظرت مانده ام »

***
دختر برخود بلرزيد
و به زمزمه با خود گفت :
« اين چه بخت شومي است که مرا رها نمي کند ؟ »
دلداده اش هم نابينا بود
و دختر قاطعانه جواب داد:
قادر به همسري با او نيست

***
دلداده رو به ديگر سو کرد
که دختر اشکهايش را نبيند
و در حالي که از او دور مي شد گفت
« پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشي »

نظرات شما عزیزان:

آذین

ساعت23:06---4 آبان 1392

سلام گلم خیلی داستانه قشنگی بود
پاسخ: سلـــــــام عزیزم.... مرســــــــــــی ک سر زدی و نظر خوشکلتو گذاشتی...:)

خسرو

ساعت21:37---10 مهر 1392

[وب سایت]

کوچک که بودم فکر می کردم آدمها چقدر بزرگند ! و ترس برم میداشت
بزرگ که شدم دیدم چقدر بعضی آدمها کوچکند و باز ترسیدم . . .

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: